Ο άνθρωπος σπάνια πέφτει από ψηλά, επειδή – όπως όλα τα πλάσματα της Γης (πλην των πτηνών), έχει μια φυσική και ενστικτώδη υψοφοβία, που τον κρατά σε επαρκή απόσταση από τα εν δυνάμει επικίνδυνα σημεία, όπως γκρεμούς ή μπαλκόνια δίχως κιγκλιδώματα. Εντούτοις, μπορεί κάποιος να γλιστρήσει και να πέσει καθώς απλώνει ρούχα στο μπαλκόνι, ενώ έχει σκαρφαλώσει για να πλύνει εξωτερικά παράθυρα κλπ.
Οταν κάποιος πέφτει από ψηλά, έχει ελάχιστες πιθανότητες να φτάσει αλώβητος στο δρόμο. Η ενστικτώδης αντίδρασή του σε αυτές τις περιπτώσεις είναι παραδόξως λάθος. Αν και το ένστικτο οδηγεί συνήθως τον άνθρωπο σωστά, σε αυτή την περίπτωση, επειδή το σώμα μας δεν είναι πλασμένο για να πετάει και δεν διαθέτει «οπλισμό» ενστικτωδών αντιδράσεων για πτώσεις από μεγάλο ύψος, δεν τον βοηθάει. Συνήθως, λοιπόν, ο άνθρωπος αρχίζει να κουνάει χέρια και πόδια πανικόβλητος, σαν να κολυμπάει σπασμωδικά στον αέρα, σε μία απελπισμένη προσπάθεια να ανακόψει ταχύτητα.
Αν λοιπόν κάποιος πέφτει, υπάρχει μόνο μία ελπίδα να σωθεί ή να γλιτώσει έστω με σοβαρά κατάγματα, αλλά πάντως να ζήσει. Η ελπίδα του στηρίζεται στο να προσπαθήσει να πέσει όπως οι αλεξιπτωτιστές. Αν λοιπόν – ο μη γένοιτο – πέσετε από ψηλά, τότε πρέπει να θυμηθείτε αστραπιαία τη στάση του βατράχου που παίρνουν οι αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι, μερικά δευτερόλεπτα πριν προσγειωθούν «στέκονται» όρθιοι, ώστε η πρόσκρουση στο έδαφος να μεταδώσει τους κραδασμούς σε αρθρώσεις σχετικά εξοικειωμένες με τα μεγάλα βάρη ή με την άσκηση ισχυρών πιέσεων.
Η στάση του βατράχου (το σώμα περίπου μπρούμυτα με τα χέρια και τα πόδια ελαφρά ανοιχτά) αυξάνει την επιφάνεια του σώματος και έτσι αυξάνει την αντίσταση στον αέρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετριάζεται κατά πολύ η ταχύτητα πτώσης. Συγκεκριμένα, όταν κάποιος πέφτει με αυτή τη στάση, η ταχύτητα του σώματός του μειώνεται στα 225 χιλιόμετρα, ενώ με άλλη στάση φτάνει τα 340. Η διαφορά αυτή της τάξης των 115 χιλιομέτρων την ώρα μπορεί να φαίνεται ελάχιστη, αλλά στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι σημαίνει τη διαφορά ζωής ή θανάτου.
Καθώς όμως το σώμα πλησιάζει να συγκρουστεί με τη γη, η μείωση της ταχύτητας δεν αρκεί για να σώσει τον άνθρωπο από το θάνατο ή από πολύ σοβαρά κατάγματα. Αν πέσει στο πλάι, θα σπάσει τα πάντα, γιατί η σπονδυλική στήλη δεν είναι κατασκευασμένη για να δέχεται πλευρικό «σοκ». Αν πέσει με το κεφάλι, θα σκοτωθεί επίσης ακαριαία. Αν πέσει με τα χέρια, θα σπάσει πρώτα τα χέρια και αμέσως μετά το κεφάλι του, γιατί τα χέρια έχουν ελάχιστη δύναμη – δυστυχώς, έχουν τρεις φορές μικρότερη δύναμη από τα πόδια του ανθρώπου και η αντίσταση που προβάλλουν δεν αρκεί για να μετριάσει τον αντίκτυπο της πρόσκρουσης. Οταν κάποιος πέφτει με τα χέρια, δυστυχώς είναι σαν να πέφτει με το κεφάλι ή με το στέρνο. Κατά συνέπεια, όταν κάποιος πέφτει, την τελευταία στιγμή πριν από την πρόσκρουση πρέπει να προσπαθήσει να στηριχτεί σε ότι δυνατότερο διαθέτει: τα πόδια του. Πρέπει να επιδιώξει την όρθια στάση για έναν ακόμα λόγο: Το σώμα μόνο σε αυτή τη στάση διαθέτει μηχανισμούς σαν «αμορτισέρ», που να αποσοβούν κάπως τους κραδασμούς. Η σπονδυλική στήλη δηλαδή είναι κατασκευασμένη για να δέχεται τους κραδασμούς καθέτως.
Καθώς λοιπόν πέφτει κάποιος με τα πόδια σε κατακόρυφη θέση προς το δρόμο, το σώμα του διαθέτει αυτομάτως τέσσερα «αμορτισέρ» παραπάνω από όσα αν έπεφτε αλλιώς. Οι κραδασμοί θα μεταδοθούν πρώτα στην άρθρωση του αστράγαλου, μετά στο γόνατο, μετά στην άρθρωση του μηρού με τη λεκάνη και τέλος στη σπονδυλική στήλη. Ο άνθρωπος έχει τότε κάποιες ελπίδες να σπάσει μόνον τα κόκαλα του αστράγαλου και των ποδιών. Η πτώση με αυτό τον τρόπο δεν αποκλείει δυστυχώς το χειρότερο, δηλαδή την παράλυση ή το θάνατο, μειώνει όμως τουλάχιστον κάπως τις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο.
