Η δασεία, ήταν το ένα από τα δύο πνεύματα που έπαιρναν παλιότερα τα φωνήεντα των ελληνικών λέξεων, όταν βρίσκονταν στην αρχή της λέξης. Στα αρχαία χρόνια γραφόταν με το γράμμα Η και αντιπροσώπευε φθόγγο. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε στη θέση του Η και κατά τη βυζαντινή εποχή, όταν γενικεύτηκε η χρήση των μικρών γραμμάτων, καθιερώθηκε ως ένα από τα πνεύματα (‘). Σήμερα καταργήθηκε και η ψιλή το ίδιο, μετά την εφαρμογή του μονοτονικού συστήματος στη χώρα μας. Κι αυτό γιατί ενώ δεν πρόσφερε τίποτα ουσιαστικό στη γλώσσα, αποσπούσε τους μαθητές από την ουσία της γραμματικής και τους απορροφούσε πολύ χρόνο μέχρι να μάθουν τους κανόνες της. Ετσι, η γλώσσα μας απαλλάχτηκε από το περιττό αυτό στολίδι, που της επέβαλε ο βυζαντινός λογιοτατισμός.
