Ο Ανάχαρσις ήταν Σκύθης φιλόσοφος που έζησε τον 5ο αιώνα π.Χ.
Ηταν γιός του Σκύθη βασιλιά Γνούρου, η μητέρα του όμως ήταν Ελληνίδα. Αδερφός του ήταν ο Σαύλιος
Καθώς ή μητέρα του ήταν Ελληνίδα μιλούσε εκτός από ελληνικά και σκυθικά.
Επισκέφτηκε την Αθήνα, όπου μάλιστα γνώρισε το Σόλωνα. Στο διάστημα που έμεινε εδώ γνώρισε και θαύμασε τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά παράλληλα θαυμάστηκε από τους Ελληνες για τη σοφία του.
Οι Αρχαίοι έτρεφαν μεγάλο σεβασμό προς το πρόσωπό του και αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός πως ήταν ο πρώτος μέτοικος που απόκτησε “αθηναϊκή ιδιότητα“
Λέγεται πως έγραψε ένα έργο αποτελούμενο από 800 στίχους στα ελληνικά με θέμα τους θεσμούς των Ελλήνων και των Σκύθων σε σχέση με την καθημερινή ζωή και τον πόλεμο. Παρόλο που κανένα έργο του δεν σώζεται στις μέρες μας, υπάρχουν εννέα αμφισβητούμενης αυθεντικότητας επιστολές, που είναι μέρος των “κυνικών επιστολών” του του έχουν αποδώσει οι κυνικοί, οι οποίοι τον θεωρούσαν πρόδρομό τους.
Οταν γύρισε στην πατρίδα του θέλησε να μεταφέρει σ’ αυτήν πολλά αξιόλογα ελληνικά στοιχεία, ανάμεσα στα οποία και τη λατρεία της Δήμητρας. Στην προσπάθειά του αυτή όμως, βρήκε αντιμέτωπο τον αδελφό του Σαύλιο, ο οποίος τον σκότωσε. Λέγεται πως ο θαυμασμός του για κάθε τι ελληνικό ήταν η αιτία που έφερε τελικά και τον θάνατό του, σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο που αναφέρει “ότι ο αδελφός του τον δολοφόνησε την ώρα του κυνηγιού με την δικαιολογία ότι επιχειρούσε να μεταφέρει ελληνικά μυστήρια στη Σκυθία.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Ανάχαρσις δολοφονήθηκε επειδή έγινε αντιληπτός να θυσιάζει στη θεά Κυβέλη, με τη λατρεία της οποίας είχε έρθει σε επαφή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Κύζικο
Ο Ανάχαρσις ήταν γνωστός για τα καυστικά του σχόλια, μερικά από τα οποία ακολουθούν
“ Γλώσσα μεν ανόστεος, οστέα δε βλάπτει”
Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει
” Γλώσσης, γαστρός, αιδοίων κρατείν”
Να είσαι συγκρατημένος στη γλώσσα, την κοιλιά και στα γεννητικά όργανα.
” Πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς”
Ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος εαυτός του
