Ενας αετός κυνηγούσε ένα λαγό, κι επειδή δεν είχε ο καημένος ποιος να τον βοηθήσει, ζήτησε βοήθεια από ένα σκαθάρι, που έτυχε να βρεθεί μπροστά του εκείνη τη στιγμή.
Εκείνο του έδωσε θάρρος και καθώς έβλεπε τον αετό να πλησιάζει άρχισε να τον παρακαλάει να αφήσει τον προστατευόμενό του να φύγει για να γλιτώσει.
Ο αετός όμως δεν άκουσε τίποτα κι εκεί μπροστά στα μάτια του έφαγε το λαγό.
Το σκαθάρι του το κράτησε, κι από τότε παρακολουθούσε τον αετό πού πήγαινε κι έφτιαχνε τη φωλιά του. Οταν λοιπόν τον έβλεπε να κάνει τα αβγά του, ανέβαινε ως εκεί σιγά – σιγά, και κυλώντας τα τα έσπαζε.
Ο αετός που δεν έβρισκε τόπο να σταθεί πήγε και βρήκε το Δία (είναι το ιερό πουλί του) και τον παρακάλεσε να του δώσει ένα μέρος όπου θα μπορούσε να βγάλει τα πουλάκια του από το αβγό με την ησυχία του. Ο Δίας τότε έδωσε την άδεια να γεννήσει τα αβγά του μέσα στον κόρφο του. Το σκαθάρι που τα είδε όλα σοφίστηκε κάτι.
Εφτιαξε μια μπαλίτσα από κοπριά, πέταξε ψηλά, και την άφησε να πέσει στον κόρφο του Δία. Εκείνος ανασηκώθηκε αμέσως για να τινάξει από πάνω του την κοπριά. Με την κίνησή του όμως αυτή έριξε κάτω τα αβγά χωρίς να το καταλάβει. Γι’ αυτό λένε πως οι αετοί δεν κλωσούν από τότε που βγαίνουν τα σκαθάρια.
Ο μύθος θέλει να πει πως δεν πρέπει να περιφρονούμε κανέναν
Και όταν προσβάλουμε κάποιον, πάντα αυτός, όσο αδύνατος και αν είναι, βρίσκει τρόπο για να εκδικηθεί.
