Ενα αηδόνι είχε καθίσει στην κορυφή μιας βελανιδιάς και κελαηδούσε. Ενα γεράκι που έτυχε να περνάει από κει το είδε και καθώς ήταν πεινασμένο χύμηξε και τόπιασε. Το καημένο το αηδόνι, που κατάλαβε πως θα πέθαινε, άρχισε να παρακαλάει το γεράκι να το αφήσει να φύγει. Του έλεγε πως δεν έφτανε να γεμίσει την κοιλιά του και πως θα έπρεπε να έπιανε μεγαλύτερα πουλιά. Ομως το γεράκι του απάντησε πως θα ήταν κουτό να αφήσει την τροφή που την έχει σίγουρη και να τρέχει για άλλη
Το ίδιο παθαίνουν και οι άνθρωποι. Θέλοντας να βρουν περισσότερα από αυτά που έχουν, χάνουν κι αυτά που κρατούν σίγουρα
Στα αρχαία ελληνικά
Ἀηδὼν καὶ ἱέραξ
Ἀηδὼν ἐπί τινος ὑψηλῆς δρυὸς καθημένη κατὰ τὸ σύνηθες ᾖδεν. Ἰέραξ δὲ αὐτὴν θεασάμενος, ὡς ἠπόρει τροφῆς, ἐπιπτὰς συνέλαβεν. Ἡ δὲ μέλλουσα ἀναιρεῖσθαι ἐδέετο αὐτοῦ μεθεῖναι αὐτήν, λέγουσα ὡς οὐχ ἱκανή ἐστιν ἱέρακος αὐτὴ γαστέρα πληρῶσαι: δεῖ δὲ αὐτόν, εἰ τροφῆς ἀπορεῖ, ἐπὶ τὰ μείζονα τῶν ὀρνέων τρέπεσθαι. Καὶ ὅς ὑποτυχὼν εἶπεν: “Ἀλλ’ ἔγωγε ἀπόπληκτος ἂν εἴην, εἰ τὴν ἐν χερσὶν ἑτοίμην βορὰν παρεὶς τὰ μηδέπω φαινόμενα διώκοιμι.”
Οὕτος καὶ τῶν ἀνθρώπων ἀλόγιστοί εἰσιν οἷ δι’ ἐλπίδα μειζόνων [πραγμάτων] τὰ ἐν χερσὶν ὄντα προΐενται.
