Ενα βρέφος, νεογέννητο, βρέθηκε στα σκουπίδια.
Ενα βρέφος που του είχαν μπουκώσει το στοματάκι του με χαρτομάντιλα. Αραγε για να πνιγεί, ή για να μην ακουστεί το κλάμα του; Δεν έχει σημασία.
Το γεγονός, ως γεγονός, είναι φρικτό και ανθρώπου νους δεν θέλει να το χωρέσει.
Είναι όμως πρωτοφανές; Σίγουρα όχι, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που έχει βρεθεί βρέφος πεταμένο στα σκουπίδια.
Το θέμα είναι πως από την στιγμή που έγινε γνωστή αυτή η είδηση, βγήκαν όλα τα κανάλια και οι παρουσιαστές – τριες, καθώς και τα μόνιμα ή περιστασιακά πάνελ που πλαισιώνουν διάφορες εκπομπές να μας εκφράσουν τον πόνο και την οργή τους. Και μέχρι εδώ καλά. Ανθρωποι είμαστε και αισθήματα έχουμε. Είτε αυτά είναι οργής, ή θλίψης.
Εντύπωση όμως και συνάμα οργή, προκαλεί το γεγονός, ότι όλοι τους και όλες τους καταδικάζουν τη γυναίκα που έφερε στον κόσμο αυτό το μωράκι.
Και γιατί πρέπει απαραίτητα το μωρό να το ξεφορτώθηκε η μάνα που το γέννησε; Και γιατί να μη το έχει κάνει ένας γεννήτορας δυνάστης, ένας νταβατζής, ή ακόμη και κάποια γνωστή και μεγάλη μούρη της κοινωνίας μας που θέλει να κρατήσει κρυφή μια σχέση;
Γιατί πρέπει απαραίτητα το μωράκι να το έχει πετάξει στα σκουπίδια γυναικείο χέρι; Κι αν η συγκεκριμένη γυναίκα ανήκει σ’ αυτές τις δύστυχες που τις έχουν φέρει στη χώρα μας και τις αναγκάζουν να γίνονται πόρνες; Κι αν αυτή η γυναίκα είναι φυλακισμένη σε κάποιο σπίτι και υπάρχουν διάφοροι παράνομοι που την εκμεταλλεύονται και την απειλούν; Γνωρίζουμε κάτι; Οχι! Δεν γνωρίζουμε τίποτα!
Εχουμε όλοι πλήρη άγνοια! Αλλά έχουμε μάθει και συνηθίσει να καταδικάζουμε και έχουμε μάθει και συνηθίσει να έχουμε άποψη για κάποιο συμβάν, χωρίς να γνωρίζουμε το πως και το γιατί.
Ναι, είναι τραγικό, είναι φρικτό, να σκέπτεσαι πως ένα νεογέννητο βρέθηκε στα σκουπίδια. Φρικτό και τραγικό είναι επίσης να βιάζεσαι να καταδικάσεις τη ‘μάνα’ του νεογέννητου, που αυτή τη στιγμή μπορεί να υποφέρει, γιατί κάποιοι, με τη βία, άρπαξαν το μωρό της και το πέταξαν.
