Μπορεί να μην ήταν ο πιο φανταχτερός ή πιο φωνακλάς ή ο πιο σέξυ rock and roller των ’50s, αλλά ήταν σίγουρα ένας καλλιτέχνης που έμεινε πιστός στις ρίζες των blues, rhythm & blues και διαφόρων ειδών της jazz που έθεσαν τις βάσεις για την εξέλιξη του rock and roll. Με το boogie-woogie πιάνο του και τα επηρεασμένα από τους Κρεολούς φωνητικά του, συνέβαλε στο να μπουν οι συντοπίτες του από τη Νέα Ορλεάνη στο χάρτη της πρώιμης rock and roll εποχής. Ήταν, μάλιστα, η δική του μουσική που άνοιξε το πέρασμα από τα rhythm & blues στο rock and roll – και η μετάβαση ήταν τόσο ήπια, ειδικά στην περίπτωσή του, που η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο φαινομενικά τόσο διαφορετικών μουσικών ειδών ήταν εντελώς αόρατη. Πιανίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός ο Antoine «Fats» Domino Jr. πούλησε τελικά περισσότερους δίσκους (65 εκατομμύρια) από οποιονδήποτε άλλο rocker των ’50s, εκτός βέβαια από τον Elvis Presley. Μεταξύ του 1950 και 1963, μπήκε στα Billboard pop charts 77 φορές και τα R&B charts 61. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, ο Fats Domino έκανε συνολικά περισσότερες επιτυχίες από τους Chuck Berry, Little Richard και Buddy Holly, προσθέτοντας τις επιτυχίες και των τριών μαζί. Τα πιο γνωστά του τραγούδια, που θα μείνουν με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της μουσικής ήταν τα «Ain’t That a Shame», «Blueberry Hill» και «I’m Walkin’».
Γεννήθηκε στο Big Easy το 1928 σε μία μεγάλη οικογένεια χωμένη στη μουσική. Ο γαμπρός του, ο τρομπετίστας Harrison Verret, ήταν ο πρώτος που τον παρότρυνε να ασχοληθεί με τη μουσική, τον δίδαξε τα πρώτα του βήματα και τελικά τον παρουσίασε στη μουσική σκηνή της Νέας Ορλεάνης. Ακολουθώντας τα πετυχημένα βήματα του κορυφαίου πιανίστα, γνωστού ως Professor Longhair, ο Domino άρχισε να εμφανίζεται για φραγκοδίφραγκα σε μικρά τοπικά bars (γνωστά ως honky-tonks), ενώ παράλληλα έκανε διάφορες περίεργες δουλειές (όπως να μεταφέρει παγωτά) για να βγάλει τα προς το ζην. Οι μουσικές του προτιμήσεις και επιρροές συμπεριλάμβαναν τους πιανίστες Albert Ammons, Meade Lux Lewis, Amos Milburn και Charles Brown; τραγουδιστές όπως τους Roy Milton και Joe Turner; και μαέστρους όπως τους Louis Jordan και Count Basie.
Το 1946 παίζει πιάνο με την ορχήστρα του Billy Diamond στο Hideaway Club. Ο Diamond ήταν αυτός που του κόλλησε το παρατσούκλι “Fats”, αφού ο Domino ζύγιζε περίπου 110 κιλά με 1,60 μ. ύψος. Μέχρι το 1949 ο Domino είχε γίνει μόνιμος στο Hideaway με το σπαθί του, αφού κόσμος και κοσμάκης ερχόταν για να απολαύσει το μουσικό του ταλέντο, που δεν περνούσε απαρατήρητο ακόμη και για τα υψηλά δεδομένα της Νέας Ορλεάνης. Την ίδια χρονιά γνώρισε τον Dave Bartholomew, που έγινε και ο παραγωγός, μαέστρος και συνεργάτης του, καθώς και τον Lew Chudd, που έβαλε τον Domino στη δισκογραφική Imperial Records. Όλη η σειρά των δίσκων που κυκλοφόρησε ο Domino με τον Bartholomew στην Imperial, ξεκινώντας από το 1949 και μέχρι να την πουλήσει ο Chudd το 1963, είναι η καλύτερη του rock and roll.
Το παρατσούκλι του Domino χρησιμοποιήθηκε στον τίτλο του πρώτου single, «The Fat Man», μία τεράστια R&B επιτυχία που πήγε κατευθείαν στο Νο2 σε εθνικό επίπεδο και έκανε ένα εκατομμύριο πωλήσεις. Μάλιστα μερικοί ιστορικοί της μουσικής το θεωρούν ως τον πρώτο rock and roll δίσκο. Είναι σίγουρα, ένας ογκόλιθος του rhythm and blues, που ανακοινώνει τον ερχομό μιας νέας εποχής για την pop μουσική. Το κομμάτι βασίζεται σε ένα παλιό blues κομμάτι (“Junker’s Blues”, για την ηρωίνη) πάνω στο οποίο ο Domino κόλλησε πιο χαρούμενους και αυτοβιογραφικούς στίχους, ενώ περιέχει και μία αξεπέραστη μίμηση του ήχου της τρομπέτας από τον ίδιο.
Μία σειρά από R&B επιτυχίες ακολούθησαν μετά το “The Fat Man”, όπως τα επηρεασμένα από blues “Goin’ Home” (#1), “Going to the River” (#2) και “Please Don’t Leave Me» (#3). Παρ’ όλ’ αυτά η ανοδική πορεία του Domino περιορίζεται μόνο στα R&B charts – μέχρι βέβαια το 1955, όταν μπήκε στα pop charts με το “Ain’t It a Shame”. Το τραγούδι κυκλοφόρησε με διαφορετικό τίτλο “Ain’t That a Shame” από τον Pat Boone, του οποίου η διασκευή πήγε καλύτερα στα pop charts (Νο1 για δύο εβδομάδες) από την αυθεντική του Domino (Νο10). The Four Seasons θα έκαναν αντίστοιχη επιτυχία με αντίστοιχη διασκευή του “Ain’t That a Shame” το 1963, φτάνοντάς το στο Νο22.
Στα τέλη της δεκαετίας των ’50s, ο συμπαθέστατος χοντρούλης γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην αναπτυσσόμενη αγορά του rock and roll. Το “Ain’t It a Shame” ήταν το πρώτο από τα 37 crossover hits του για την επόμενη οκταετία. Η μεγαλύτερη όλων ήρθε τέλη του 1956 με το “Blueberry Hill”, ένα τραγούδι που είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως οι Glenn Miller, Gene Autry και Louis Armstrong. Η εκδοχή του Domino έφτασε το Νο2. Το παράδοξο με αυτόν τον καλλιτέχνη ήταν παρά την επιτυχημένη πορεία του, δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στην κορυφή του pop chart. Κάποιοι λένε ότι μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ηχογραφούσε σε μία ανεξάρτητη και μικρή δισκογραφική εταιρεία, με το οποίο θα συμφωνήσουν πολλοί.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
