Είναι η γυναίκα ενός τύπου, ο οποίος βρίσκεται διαρκώς στο νοσοκομείο με κρίσεις. Τη μία πέφτει σε κώμα, την άλλη γίνεται καλύτερα, κ.ο.κ…
Παρόλα αυτά, αυτή ήταν στο πλευρό του κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Σε μια στιγμή, και εκεί που καθόταν και τον κοίταζε που ξάπλωνε στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αυτός ανοίγει λίγο τα μάτια του και της ψιθυρίζει με βαρύ τόνο:
– Ξέρεις κάτι; Ήσουν πάντα στο πλευρό μου σε όλες μου τις δύσκολες στιγμές… Όταν απολύθηκα από τη δουλειά μου, ήσουν εκεί να με παρηγορήσεις, όταν η επιχείρησή μου απέτυχε, ήσουν εκεί να με υποστηρίξεις, όταν με πυροβόλησαν στο δάσος, ήσουν εκεί, όταν χάσαμε το σπίτι, ήσουν πάντα μαζί μου… Τώρα που η υγεία μου κλονίστηκε, είσαι συνεχώς στο πλευρό μου… Λοιπόν ξέρεις κάτι;
– Τι, αγάπη μου; τον ρωτάει εμφανώς συγκινημένη η γυναίκα του.
– Δεν φεύγεις, μωρή γκαντέμω, από δίπλα μου, μπας και δω και γω μια άσπρη μέρα;;;
